Dünya ehli olmayacağız ya her zaman, biraz da sorgularız kendimizi…
Her zaman elle tutar, gözlerimizle görür müyüz sanırsınız…
Hayır bu sefer sustuklarımızı konuşmak gerek bence…
Doğru ve yanlışın henüz keşfedilmediği çağlardayım sanki..
O kadar cahil ve bir o kadar meraklı..
Anlamaya, anlamlandırmaya aç iken tıka basa doymuşçasına ukala, kendini bilmez bir hadsizim bu aralar. Dayatılan duvarları yıkmaya çalıştıkça altında kalan ama akan kanın gramını bile göstermeyen, gösterirsem kan kaybından ölecekmişim gibi..
Kendi kendine mücadele eden ve her defasında berabere kalan bir maçın sonucunu bilerek tahmin yürütmek ne kadar saçma ise o kadar saçmayım işte. Saat gece 01.23
Araladığım perdenin camından dışarısını izliyorum biraz. Sanki bir sürü leyleğin havada ahenkli uçuşu gibi, gözümü kırpmadan izliyorum ağaçların dansını. Yetinmek yetmiyor diyorum, sevmiyorum kafii’leri ve önüme konulan ile oyalanmayı. Aniden sokakların ıssızlığında duyuyorum ayak seslerimi. Fazla mıyım acaba dediğim anlarda azalan, azaldıkça kapanan küçülen, vazgeçen birinin iç sesine dönüşüyor adımlarım. Bastığım asfaltın her santimine isimler koyuyorum, duygular yüklüyorum..
Kimi aşk olmuş kimi isyan..
Dost sohbeti kıvamında sakince dinliyorum tüm konuşulanları ama en ateşlisi insanlık..
En öfkeli halime bürünüyorum birden, sakinlikten eser yok. Okudukça, cahilliği sevdirdin!!!
Eyyy insanlık. Meğerse bilmek tonlarca yükmüş omuzlarda, vicdan azabıymış, çaresizlikmiş yürekte. Sayende öğrendim ellerin kolların nasıl düğümlendiğini ve o düğümlerin mücadele ile çözülemediğini. Hangi bağına el atsam ya elimi kopardın ya bağı, diyerek haykırıyorum.
İNSANLIK SUSPUS..!!!
Nankörlük hunharca destek verme telaşına girmiş, kaybetme duygusu boşvermişlikle mücadele içinde. Şimdi aynı kavganın içinde bir köşede unutulan özgürlük gibi dikiliyorum karşılarında. Vazgeçmedim ama eyyy insanlık diyorum, sesim çınlıyor gecenin KÖR karanlığında..
“Suya düşen bir kelebeği kurtarmanın verdiği mutluluk gibi umutlarım var hala benim. Tek başına başarabileceğine olan inancı ile, kalabalığınızın arasında ezilmeyi göze alan ama asla eğilmeyen bir baştan korkun. Vücuttan ayrılmamış bir uzuv bütünün parçasıdır, kopmadıkça tutunur tutundukça güçlenir..”
Ateş böceği misali yanan ışıklar öfkenin geleceğinin habercisi..
Hızlıca uzaklaşma isteği uzun zamandır uğramayan korkuma misafirlik ediyor şimdi. Birlikte koşuyoruz, arkamızda bir yığın duyguyla.. Araladığım perdeyi geri kapatıyorum..
Bir yalnızlık kalmış yanımda onu da koynuma alıp, kapatıyorum gözlerimi perde misali…
Çok da yalnız değilsin senden benden çok var canım